کد مطلب:30648 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112
رسول اكرم (ص) می فرماید: هیچ بنده ای قدم از قدم برنمی دارد تا به این پرسش ها پاسخ دهد: اول آنكه عمرش را در چه كاری سپرده است. و دوم اینكه جوانیش را چگونه و در چه راهی تمام كرده است. از این حدیث بخوبی استفاده می شود كه اسلام تا چه پایه به جوانی و ارزش آن توجه مخصوص دارد. این سرمایه عظیم در پیشگاه الهی به اندازه ای مهم است كه در روز حساب از صاحبش سوال می شود چگونه آن را صرف كرده است.[1] مولی الموحدین امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرماید: دو چیز است كه قدر و قیمتشان برای مردم شناخته شده نیست مگر برای كسانی كه آن دو را از دست داده باشند: یكی جوانی و دیگری تندرستی و عافیت است.[2] در این حدیث شریف امیرمؤمنان نعمت جوانی را ردیف بزرگترین نعمتهای الهی، یعنی صحت و سلامت، آورده است و به اندازه ای آن را مجهول القدر دانسته كه می فرماید تنها در مواقع فقدان جوانی می توان به ارزش آن پی برد. امام صادق علیه السلام فرموده است از مواعظ لقمان حكیم به فرزند خود این بود كه فرزند من بدان فردا كه در پیشگاه الهی برای حساب حاضر می شوی درباره چهار چیز از تو می پرسند: جوانیت را در چه راهی تمام كردی؟ عمرت را در چه كاری سپری ساختی؟ ثروتت را چگونه بدست آوردی؟ و در چه راهی صرف كردی؟[3].
اولیاء گرامی اسلام جوانی را یكی از نعمتهای پرارج الهی و از سرمایه های بزرگ سعادت در زندگی بشر شناخته اند و این موضوع را با عبارات مختلفی به مسلمانان خاطر نشان نموده اند.